Zijn jullie er nog?

01 en 2 oktober 2023
Na de hectische dag en avond, stond ik weer vroeg naast m’n bedje. Voor mijn doen vroeg dan. Op naar Stubaital. Maar niet voordat ik nog even langs het Gasthof wilde, waar ik in eerste instantie vannacht wilde slapen. Ik vond het een mooi moment om daar te gaan ontbijten. Twee jaar geleden had ik hier een hilarische laatste nacht van mijn vakantie. De gastvrouw onwijs chaotisch (en druk werkend) en een ongelooflijk lief hartelijk mens. Een beetje prettig gek en daar hou ik van. Dus ik voelde me gelijk thuis. De omgeving prachtig en het Gasthof zo geweldig Oostenrijks.
Haar man gaf me zijn telefoonnummer, want die had er wel zin in, maar uiteraard mocht ik niks tegen z’n vrouw zeggen. Nou, wat een verrassing. Dat nummer uiteraard nooit gebeld of hem geappt. Maar heb er wel erg om gelachen. Het was gewoon grappig die hele situatie van chaotiek en had mezelf beloofd, ooit weer terug te gaan. Vooral voor haar. Ze wilde zo graag dat ik wat langer bleef destijds. Waarom weet ik niet, waarschijnlijk herkende ze de chaoot in mij.
Vandaag dus terug. En tot mijn grote schrik is zij vorig jaar in juni onverwachts overleden. Een berichtje stond pontificaal bij de entree op een tafel. Ik weet niet hoelang de rouwtijd in Oostenrijk is (toch erg katholiek), maar vond het nogal wat dat in oktober het jaar erop, deze kaart er nog stond.
Maar ik was er de hele dag naar van. Dan werk je je leven keihard om het anderen naar hun zin te maken en dan poef… weg … Geen pensioen kunnen genieten.
Haar man uiteraard nog even gesproken en ze is overleden aan een hartinfarct. Hij zag er slecht uit. Ik had echt met hem te doen, ondanks dat hij een doerak is. Hij herkende mij natuurlijk niet toen ik hem vertelde dat ik zo’n leuke en grappige laatste avond van mijn vakantie bij ze gehad had. Maar ik werd wel uitbundig uitgezwaaid toen ik wegreed. En het raakte me.

Nu schuurde het al een beetje, ondanks het prachtige weer, dat de thuisbasis begon te lonken. Ik mis m’n dierendrommels in de regel na zo’n 2 weken. Ik stel het dan nog effe uit, maar dan weet ik al dat de thuisreis dichtbij is.
Maar na dit nieuws schuurde het vandaag ietsje harder.
Ik wilde nog naar het Stubaital. Het dal met de vele watervallen. Nu was ik er vorig jaar ook, maar toen waren er al minder watervallen dan ik het de eerste keer gezien had.
Dus eens kijken hoe het nu in het dal is.

Maar stond ik daar zowat om de hoek, file…. Op zondag nota bene. Wegwerkzaamheden! Het zou verboden moeten worden. Matrei am Brenner meer gezien dan me lief was. Blijft overigens een pracht dorp en pracht gebied. Maar die wegwerkzaamheden komen inmiddels ook een beetje m’n strot uit. Ik ben al niet goed in plannen en dit soort oponthoud maakt het er niet beter op.
Voor de avond had ik in ieder geval al een camping gepland, waar ik al eens eerder was. Ook weer met zicht op kale schapies.
Ik vond het al druk in Oostenrijk, zo anders dan vorig jaar om deze tijd, maar ook op de camping was het behoorlijk veranderd. Veel vaste plekken met zicht op m’n kale schapies.
Ik kon daar dus niet staan. Kon wel, maar dan stond ik echt ingesloten. En ik wil alleen staan.
Maar vond een plekje aan de andere kant van de camping. Met zicht op de waterval. Dit zijn wel momenten dat ik het jammer vind dat ik slecht hoor. Er liep ook een stromende beek bij mijn kampeerplek.

Ik heb die kale neten natuurlijk wel ff weer gefotografeerd 😁

Dit had mijn uitzicht kunnen zijn 😉 Maar het werd dus de waterval.

Neustift in Stubaital staat wat mij bekend om z’n paragliders. Iedere keer als ik er ben komen er stapels van die gliders naar beneden ☺️ Ontzettend leuk om te zien !!

En iedere keer als ik er ben, moet ik even naar het winkeltje waar ik eigenlijk altijd wel iets leuks scoor voor het thuisfront of voor mezelf.

De twee andere keren wilde ik graag naar de Stubaier Gletscher. Met de kabelbaan. Beide keren regende het. En wat denk je wat?!!! Nu gesloten. 🥴
Nou, dan neem ik jullie weer efkes een klein stukkie mee ….. Helaas dan toch weinig watervallen.

Wel kwam ik dit gezelschap tegen. Overigens na het filmen rap doorgereden, voor ik dezelfde taferelen zou krijgen als met de paarden. En ik had beslist te weinig appeltjes voor dit groepje bangepoepertjes.
Geitenmeisje ga ik dan nooit worden. In dit filmpje bewezen 😂

Ik heb na 2 dagen Stubaital nog één kleine missie. Het Pitztal. Dan heb ik in die hoek van Oostenrijk toch wel heel veel dalen gehad. 😉

Nu tukkie doen.